Ik weet het nog goed, via ‘Set In’ (het adviesbureau in het noorden voor vraagstukken en uitvoering op het gebied van mobiliteit en re-integratie) kreeg ik Nellie op mijn pad. Of ik haar kon ondersteunen in de ontwikkeling van zelfvertrouwen, nadat ze de helft van haar re-integratietraject erop had zitten.
“Tuurlijk,” zei ik, “kom maar op!”
Ik reed in mijn auto richting Drachten, het was een zonnige dag en ik kwam bij Nellie thuis aan. Nellie, een veertiger die bij haar moeder woonde, had een prachtige grote hond. Ik stond voor haar deur en ze deed open. Ik zag een ietwat terneergeslagen vrouw die haar hoop op beter had verloren, maar blij was dat ik naar haar toe gekomen was.
Nellie, een vrouw die wanhopig op zoek was naar zichzelf in een situatie waarin ze zich niet happy voelde. Ze was namelijk ontslagen wegens bezuinigingen binnen het onderwijs. Tot nu toe was het traject van Set In haar goed bevallen, ze had een sollicitatietraining gedaan en al verschillende gesprekken gevoerd, maar ze vertelde dat ze niet uit haar vicieuze cirkel kwam. Maar waarom dan niet?
Ze had een beperking … nou ja, een beperking … Ze kon niet goed lopen wegens spierdystrofie aan haar linkerbeen. Ondanks de pijn die zij dagelijks had, was haar uitstraling enorm krachtig en puur. Dat zag ik en voelde ik bij binnenkomst al, zodat ik wist dat we een basis hadden om mee te werken, een basis om van onzekerheid naar zelfvertrouwen toe te gaan. En zo is het ook gegaan.
Nellie … ze heeft gehuild, ze heeft haar pijn verwerkt en accepteerde dat ze niet anders kon dan dealen met wie ze is! Maar wie is zij dan? Wat heeft ze voor zichzelf en anderen te bieden? Waar krijgt ze energie van?
Vanuit wie ze is, zijn we gaan onderzoeken wat haalbaar voor haar was om te gaan doen. Zo kwamen we bij de begeleiding van kinderen uit. Begeleiden of opvangen als gastouder aan huis. En dan ook nog jonge kinderen met een beperking. Dat was de match.
In dit bewustwordingsproces zag ik ook haar angsten. Deze angsten heb ik de ruimte gegeven om er te mogen zijn. Haar schaduwkant wilde ook aandacht. Helemaal prima, maar dan gingen we daar wel wat mee doen! Angst om naar buiten te treden, te laten zien wie je bent, was een van haar drempels.
Dus heb ik Nellie (na ongeveer drie maanden) uitgenodigd om met me mee te gaan naar de Open Coffee in Drachten. Wow, dat was wel een uitdaging. Hupsakee, uit haar comfort-zone!
Voordat we daarnaartoe gingen, maakten we visitekaartjes en een kleine kaart waarop stond waar ze voor staat en wat ze kan als het gaat om de begeleiding van kinderen (met een beperking).
En wat denk je? Ik kwam iets later in het restaurant waar de Open Coffee was en liep het restaurant binnen. En ja, daar zag ik Nellie. Ze had al een praatje gemaakt met de organisatrice van Open Coffee. Ze had zich erop gekleed en stond daar met haar kruk in haar hand, volkomen zichzelf te zijn. Wauw, wat een overwinning. Die ochtend ging goed. Iedere aanwezige moest zich voorstellen, zo ook Nellie, in een elevatorpitch van dertig seconden. Met een kleur op haar gezicht vertelde ze binnen de tijd wie ze was en waar ze voor stond en dat mensen die kinderen met een beperking hadden of ouders kenden die een gastouder aan huis zochten, contact met haar konden opnemen. Duidelijk!
Na deze mijlpaal kon Nellie zelfstandig naar de Open Coffee gaan en hoefde ik niet meer mee.
Naast het netwerken keken we uiteraard ook heel praktisch welke mogelijkheden er waren om verder te ontwikkelen, bijvoorbeeld een kinder-EHBO-cursus. Deze heeft ze met succes gevolgd. Dit gaf haar wederom een boost in haar zelfvertrouwen.
Ik bleef haar lichtpunten aan de horizon geven. We hebben gelachen en plezier gemaakt over de dingen die we in dit traject hebben meegemaakt. Ik noem maar wat: een prijzige opleiding om kindercoach te worden met honden, ergens in het midden van het land. Super om te doen natuurlijk, maar was het wel haalbaar? Nee. En was het nodig? Ook niet, want ze had al het talent om kinderen aan te voelen en ook haar hond zou ze kunnen inzetten, dat had ik allang gezien.
Een ander idee was dat ze als au pair aan de slag zou kunnen … Hmm, we zagen haar al gaan hoor, met het vliegtuig en zo, ver van huis … Nee, toch maar niet.
Nellie leefde geregeld in perioden van zwaarte, maar had een doel, een focus. En als haar onrecht werd aangedaan, ging ze op zoek naar oplossingen, ondersteuning en verbinding met anderen. Zo had ze contact gelegd met gastouderbureaus en was ze voor zichzelf opgekomen ten opzichte van de uitkeringsinstanties, op eigen kracht!
Het traject stopte na een half jaar, maar het contact tussen Nellie en mij niet. Ze vertelt me geregeld via de telefoon of mail hoe het met haar gaat en ze laat het weten als ze ergens mee zit. Waar nodig geef ik haar tips en ondersteun ik haar.
Nellie is gegroeid en groeit nog steeds. Omdat ze een scootmobiel heeft kunnen regelen bij de gemeente, kan ze met een vriendin genieten van rijtochten van anderhalf uur. Ook kan ze er nu op uit met haar hond. Heel belangrijk: geniet van het leven! Vier jezelf!
Zelfvertrouwen is de kracht vinden om positief je focus te houden op iets wat fijn is om te doen. Om dingen te ondernemen. Om te dealen met je schaduwzijde, zodat je je niet uit het veld laat slaan in de maatschappij waarin we leven. Nellie is daar een mooi voorbeeld van.
Dank je wel, Nellie, dat ik heb mogen bijdragen aan jouw ontwikkeling van zelfvertrouwen.
